Door de ogen van Wolter

Het is ochtend, de wekker gaat en Wolter (32) wordt wakker. Dan begint het vaste programma: kinderen aankleden, ontbijten, tanden poetsen en hup naar school. Wandelend met een peuter aan de hand en een kleuter op haar eigen fietsje ernaast, gaat hij op weg door het drukke ochtendverkeer. Een ochtend als alle andere. En net als die van iedereen met kleine kinderen. Alleen ziet Wolter de wereld als door een rietje.

Wolter was als kind al nachtblind. Toen hij vier jaar oud was bleek hij de ziekte Retinitis Pigmentosa (RP) te hebben. Dat betekent dat je perifere zicht steeds slechter wordt; je blikveld wordt steeds kleiner. Terwijl anderen een heel weiland vol met koeien kunnen zien, kan ik maar één koe tegelijk zien. Maar wát ik zie is wel scherp.

Nadat hij de Pabo had afgerond werkte Wolter als leraar op een basisschool, zijn droombaan. Helaas heeft hij daar afscheid van moeten nemen. Het kostte hem teveel tijd om de dagelijkse taken op school uit te voeren. Dat was een pijnlijk besluit en een moeilijke periode. ‘Maar,’ zegt Wolter, ‘ik kom uit een gelovig gezin en ik haal veel kracht uit mijn geloof. God heeft een mooi plan met mijn leven, misschien wel mooier dan ik zelf had kunnen bedenken.’ Tegenwoordig werkt hij weer een paar dagen per week op een basisschool als vrijwilliger.

Nu hij vader is neemt hij een groot deel van de zorg voor zijn twee dochtertjes op zich. Dat is fijn want zijn vrouw heeft een drukke baan. ‘Ik vind het heerlijk om voor ze zorgen. Mijn kinderen zijn mijn alles. Omdat ik maar weinig zie kan ik niet met ze naar school fietsen of met de auto, dus we doen alles te voet. We lopen ’s morgens naar school om Madelief weg te brengen, die is vijf. Froukje gaat dan weer met mij mee terug naar huis.’

Eén dag per week komen de kinderen van vrienden bij Wolter thuis spelen. Hij past dan op. Dat vertrouwen is hem heel dierbaar. ‘Mensen vragen zich vast af: kun je wel voor kinderen zorgen als je zo weinig ziet? Ik ben juist in staat om kinderen op te voeden! Alles moet tegenwoordig perfect zijn. Ik wil mijn kinderen laten zien dat je met een handicap ook gelukkig kunt zijn.’

De toekomst is onzeker. ‘Ik houd er rekening mee dat ik blind kan worden. Ik kan het niet voorspellen en helaas ook niet tegenhouden. Mijn droom is om mijn kinderen ouder te zien worden. Om ze te zien trouwen en om mijn kleinkinderen te zien. Voor nu geniet ik van mijn leven. Met muziek en toneel. Van mijn ouders, mijn vrouw en mijn kinderen.’